BS Crew w Bieszczadach czyli atak na Łopiennik

Sobota, 26 maja 2012 · dodano: 27.05.2012 | Komentarze 3

kilkanaście minut po 7 rano wyjeżdżamy do Berezki w składzie Miciu, Seba, Kona, Wilczek no i ja jako kierowca.
Dojeżdżamy do celu, parkujemy auto obok kościoła i tuz przed godziną 10 ruszamy.
Na rozgrzewkę około 10 km niebieskim szlakiem rowerowym kończącym się podjazdem. Ten jest kontynuowany już zielonym szlakiem edukacji leśnej przez las dalej pod górę. Na wysokości ~700m n.p.m. zaczynamy zjazd do Baligrodu, gęba się sama śmieje, szeroka szutrowa droga ciągnie się jakieś 3km, na liczniku cały czas powyżej 50km/h, jedzie się super do momentu kiedy Kona łapie snejka i trzeba się zatrzymać. Kiedy Piotrek zakłada dwie łatki ja szybko modyfikuje wózek przerzutki bo na podjazdach łańcuch spada z dolnego kółeczka. Ok, dokańczamy zjazd i na asfalcie jedziemy w lewo, po kilku chwilach znajdujemy pomnik WOPistów gdzie do lasu skręca niebieski szlak. Według mapy początek będzie stromy. Tak też było, ziemia trochę mokra więc śliska, rower służył mi jako czekan, tak była jakieś 2km czyli do pierwszego szczytu Kropiwne (760), który przejechaliśmy nieświadomie. Dalej już da się już sporo jechać chociaż szlak jest wąski i trochę zarośnięty. Wjeżdżamy na Berdo (890). Tutaj też brak oznaczenia szczyty więc po krótkim postoju jedziemy. Mokrej ziemi już prawie nie ma, teraz w większości kamienie i powalone drzewa. Jedziemy szeroką drogą dla maszyn a szlak ucieka gdzieś w bok. Musimy więc iść na przełaj. W ten sposób dochodzimy do Durnej (979). Tuż za szczytem mijamy się w dwoma bikerami. Kolejnym szczytem będzie nasz dzisiejszy cel, chcemy dojechać jak najszybciej ale staje się to co raz trudniejsze, co kilka minut trzeba przenosić rower nad pniami lub wnosić go po skałkach. Robi się to już irytujące, co się wepnę to trzeba zejść. Średnia prędkość to 10km/h. W końcu dojeżdżamy na polankę przy której jest szczyt Łopiennika - 1069m n.p.m.
Robimy sobie piknik, kilka zdjęć i wsiadamy na bajki. Czeka nas atrakcja dnia, mega hardkorowy zjazd czarnym szlakiem - napeweno go zapamiętam z racji nachylenia. 500m spadku na 3km :)
Poczatek między borówkami, zakręt 90* i już wyleciałem ze ścieżki w borowiny. Jedziemy dalej, ostare zjazdy po dużych kamieniach, trzeba uważac żeby nie przyblokowało przodu, hamulce piszczą z nagrzania, widelec pracuje na pełnych obrotach a dłonie bolą od kierownicy. Co chwilę parwie pionowe, kilkunastometrowe odcinki po kamieniach. Czasem zdarzy się lezące drzewo. Omijam jakieś drzewo, ścianka robi się niebezpicznie pochylona i wyskakuje przez kierownicę. Na szczęście ląduje na nogi. Jade dalej, kamienie znikają, pojawia się ziemia. Jadę wzdłuż koleiny, tył podbija mi nakorzeniu i jadę z przerażeniem w oczach na przednim kole! Myślałem że to mój koniec ale jakoś posadziłem tył. Końcówka to jazda po łące, tarcze wyją, ręce bolą okrutnie, dojeżdżam do asfaltu w Dołżycy, czeka już Kona i Wilczek z uśmiechami od ucha do ucha a nawet do okoła głowy :D Zjazd rewelacyjny, techniczny i dający spora satysfakcję. Zaczekaliśmy na chłopaków i skoczyliśmy do Cisnej na zakupy i zasłużone piwo. W między czacie nad głowami przeszla nam ciemna chmura ale na szczęście bez deszczu. Po odpoczynku wracamy do Dołżycy i kierujemy się asfaltem na Buk. Nadchodzi kolejna ciemna chmura ale juz o wiele większa, na pewno będzie padać. Musimy zmienić plany, odpuścić powrót terenem. Asfaltem będzie szybciej. W Polankach gdzie mieliśmy odbić do lasu zaczyna padać. Chowamy się pod daszkiem drewnianej chatki i czekamy. Trochę zacina więc próbujemy też przeczekać z tyłu. woda z dachy kapie nam 10cm przed oczami. Robi się chłodno, chłopaki się ubierają a ja z Sebstianem nie mamy nic. Po 40-50 minutach przestaje padać więc jedziemy. No i co ? znów leje i jedziemy w deszczu 4km do następnego zadaszenia, tym razem był to przystanek w Terce. Siedziemy i siedzimy, raz leje raz nie. Ja już zamarazam, jestem mokry a termmetr pokazuje 9*C. Robi się późno, do auta mamy jakieś 18km z kilkoma podjazdami. po pół godziny znów przestaje padać, nie wiem skąd ale znalazłem w sobie motywację i trzęsąc się z zimna wsiadam na rower i jadę. Żeby się trochę zagrzać cisnę ile tylko mogę, uciekam chłopakom na jakiś czas. Doganiają mnie w Polańczyku. Jest mi już dużo cieplej mimo 11 stopni. Niebo się rozpogadza i jedziemy do Berezki. Przebieramy się w suche ciuchy i po godzinie 19 ruszamy do Rzeszowa.

Trasa ciekawa, zwłaszcza zjazd, fajnie wyszedł na profilu. Na pewno jej nie powtórzę ze względu na ciągłe schodzenie z roweru ale zapamietam ją. Deszcz nam pokrzyżował plany bo doszło by jeszcze z 10km terenu. Prawdopodobnie w czerwcu kolejne Bieszczady ;)



Z góry mówię, że zdjęcia i film wypłaszcza. Z resztą to chyba każdy wie.

Rozładunek © wlochaty

postój na pierwszym zjezdzie © wlochaty

przygotwania do łatania © wlochaty

Pomnik poległych WOPistów © wlochaty

na niebieskim szlaku © wlochaty

co raz więcej kamieni © wlochaty

znów trzeba zejść © wlochaty

i znów trzeba wnosić... © wlochaty

Na Łopienniku © wlochaty

Tablica pamiętkowa na szczycie © wlochaty

gleba na zjeździe © wlochaty

Chyba będzie padało © wlochaty

no i się zaczęło © wlochaty

trochę ciasno ale sucho :D © wlochaty

W terce jestem chyba popularny :P © wlochaty