Beskid Niski pl/sk

Niedziela, 7 czerwca 2015 · dodano: 09.06.2015 | Komentarze 2

Było nas pięciu, Micu, Kona, Piorek, Bartek i ja.
Cel - pasmo graniczne
Miejsce - Barwinek
Start o godzinie 10:30, już mocno grzało, niebo czyste, humory dopisują a więc czego chcieć więcej ? Jazda!
Najpierw niebieskim szlakiem wspinamy się do granicy a że było blisko to poszło raz dwa. Owym szlakiem mieliśmy dotrzeć do szczytu Baranie (754). Nie obyło sie bez przygód. Na zjeździe dosyc przyjemnym i szybkim, Piórek leci pierwszy a ja drugi, chwilę wcześniej coś poruszało się w krzakach z lewej. Nagle znów coś słychać, dosłownie 2-3 metry przed kołem Piórka przeskakuje młody jeleń, za tylnym kołem kolejny, miał chłop szczęście, że go nie połamało bo jelonki swoje ważyły. Tuż za nimi wyskoczyły jeszcze dwa i pobiegły na polska stronę lasu. Wrażenia niesamowite.
W końcu docieramy na szczyt, woda leje się z nas ciurkiem. Wychodzimy na wieże widokową chociaż nogi miałem miękkie, troche strach bo wszystko się rusza a Kona dodatkowo rusza drabiną :D
Bo dłuższej przerwie ruszamy zielonym szlakiem na słowacka stronę, piękny, szybki, kręty zjazd, chłopaki szaleją, ja jadę zapobiegawczo, nowy rower po raz pierwszy w takim terenie, tylna opona, która nie trzyma zbyt dobrze i małe tarcze... no dobra, nie umiem zjeżdżać :P Na końcu zjazdu metaliczne klocki już wyją od temperatury. Dalej szutrówką a później asfaltem dojeżdżamy do atrakcji dnia, to Udolie Smrti, kilkanaście czołgów T34 rozsianych po polach. Robimy kilka zdjęć i uciekamy bo ani kawałka cienia. Niestety ponad 20km musieliśmy jechać główną drogą bo nie było innego łącznika. Na szczęście samochody jeździły wolno bo non stop wahadła, w sumie to do Krajnej Polany docieramy szybciej niż samochody, które stoją na światłach.
Tam asfaltem wspinamy się szybko do Prikry i szukamy żółtego szlaku. Poczatek nie jest obiecujący, trawska i pokrzywy po szyję ale w końcu udaje się dostrzec żółty znak na drzewie. Docieramy nim do niebieskiego a ten prowadzi (czasami dosłownie) do granicy SK/PL.
Mieliśmy nadzieję, że teraz już będzie przyjemnie do samej przełęczy dukielskiej gdzie mamy samochód.
Ku naszemu zdziwieniu jest tu sporo kałuż błotnych, które skutecznie spowalniają, trochę powalonych drzew, które trzeba przeskakiwać lub objeżdżać przez krzaki. Po chwili spotykamy słowackich kładowców ubabranych błotem, trasa za nimi to jakaś masakra, bajoro wciągające koła, rozjeździli szlak do tak jak tylko mogli. Ubłoceni dojeżdżamy do parkingu.
Upał i asfaltowy łącznik dały nam mocno w kość, dobrze że większość trasy była w lesie.
Piękne tereny, mało uczęszczane przez co atrakcyjne dla mtb.

Ale żeby nie było mi zbyt słodko to wracając do Rzeszowa, z roweru odpiął się licznik i przepadł bezpowrotnie...



Zaczynamy na granicy © wlochaty


Wieża na Baranim © wlochaty


Widok na Słowację © wlochaty


I moj cyferblat © wlochaty


Jest Kona, jest wesoło © wlochaty


Słowackie bezdroża © wlochaty


Tankowanie zimnej wody © wlochaty


Atak na czołgi © wlochaty


Panorama czołgisty © wlochaty


Kolejna wiezyczka jest nasza © wlochaty


T34 i 4 pancernych © wlochaty


Czołgi + krowy © wlochaty


Pomnik czołgistów © wlochaty


Przerwa © wlochaty


W wysokiej trawie ciężko znaleźć szlak © wlochaty


Wspinaczka do granicy w pełnej lampie © wlochaty


Powrót © wlochaty