Dolomity '18. d7

Sobota, 8 września 2018 · dodano: 14.07.2019 | Komentarze 0

7wrzesnia zrobiliśmy sobie przerwę, pogoda była średnia, poszliśmy zwiedzać pieszo okolice, zaczęliśmy się pakować, robić zakupy na powrót, sprzątać dom i przygotować się do jutrzejszego ostatniego dnia jazdy ale już w Austrii.

8 września
Budzimy się chyba o 5 rano, jeszcze ciemno, zimno, nawet kogut u sąsiada jeszcze się nie obudził.
Jesteśmy spakowani, został tylko zjeść, wziąć podręczne graty, wrzucić do samochodu i gdzieś koło godziny 7 spadamy. Dziś w planach Hochtor i okolica. Najkrótsza droga do Austrii prowadzi przez Sella. Gonimy więc busa na przełęcz, pogoda jest idealna, czyste niebo, rześki poranek, widoki jak marzenie. Kilka fotek na pożegnanie z Italią i jedziemy dalej. Dopiero o 14 dojeżdżamy do Heiligenblut, małego miasteczka u podnóży Grossglocnera. Mamy szczęście obserwować kilkadziesiąt supersamochodów, taka wycieczka obrzydliwie bogatych panów w samochodach droższych niż fajny kwadrat w stolicy.
No to zaczynamy zabawę, startujemy z wysokości 1200m. Od
razu mocno w górę, każdy w swoim tempie. Co raz to lepsze widoki pojawiają się z każdej strony. Tutaj krajobraz jest surowszy niż w Dolomitach, czym wyżej tym bardziej księżycowo. Gołe skały, niska trawa, czasem jakieś krowy, ruch mniejszy. Nie widać cywilizacji, widać tylko góry i wijącą się za nami pustą drogę., wjazd tutaj dla pojazdów spalinowych jest płatny, nocą bramki są zamykane. Dla kolarzy idealnie.
Oszczędzam bolące kolano ale jedzie się całkiem całkiem. Mateusz pognał do przodu, na rozwidleniu dróg pojechał inaczej niż było w planach, on skręcił w prawo na Hochtor a my w lewo na National park platz, taki punkt widokowy na wysokości 2369m, z którego widać jęzor lodowca i teoretycznie szczyt GrossGlocknera ale dziś nie mamy tyle szczęścia, chmury go zasłoniły. Mimo to widok na lodowiec i jezioro pod nim jest niesamowity, spotykamy też motocyklistów z Polski.
Wracamy znów do rozwidlenia dróg i podjeżdżamy w stronę Hochtoru, w międzyczasie zjeżdża z niego Mateusz ;)
Odczuwam już zmęczenie, jem jakieś batoniki pochowane po kieszeniach, oglądam się za siebie a tu całkiem inny świat, nie spodziewałem się takiej surowizny, jest pięknie.
Jakiś kilometr przed szczytem jest źródło z wodą, idealnie bo w bidonie sucho.
Na szczycie przełęczy, na wysokości 2504 znajduje się tunel na drugą stronę góry, przejeżdżamy i zastanawiamy się czy jest sens jechać na Edelweißspitze, taki mniejszy szczyt kilka kilometrów stąd ale jest to świetny punkt widokowy. Szybka kalkulacja czy zdążymy przed zmrokiem bo nie mamy światełek i pada decyzja, że ogarniemy. Najpierw w kawałek w dół, potem 4km pod górę, serpentyny wyłożone granitowym brukiem i jesteśmy na wysokości 2571m. Niestety w tym momencie napłynęła mgła gęstości mleka i ledwo widzieliśmy siebie nawzajem.
Na maszcie jest obrotowa kamera, która robi panoramiczne zdjęcie co 10 minut. Ustawiamy się do grupowej foty na pamiątkę i spadamy bo czas goni. Wracamy znów na Hochtor, oglądamy się ostatni raz za siebie w stronę Edelweißspitze a tam czyste niebo, po mgle ani śladu. Trudno ;)
Mamy piękny zachód słońca w górach, coś kapitalnego. Temperatura spada do około 6-7stopni. Ostatnie zdjęcia ze szczytu Hochtoru i zjeżdżam z Michałem jako ostatni, droga szeroka, pusta, zakręty ładnie wyprofilowane, czyste szaleństwo zjazdu z minimalnym hamowaniem, banan na ryju schowanym pod buffem. Takiej podjarki jak na tym zjeździe nie miałem nigdy i nigdzie. Myślę że to jest najlepszy zjazd w moim życiu i nie wiem czy coś go pokona, mam nadzieję, że tak.
Dojeżdżamy na parking już w półmroku czyli na styk. Przebieramy się i szukamy czegoś na kolację, okazuje się, ze w centrum miasteczka trwa jakiś festyn, lokalny zespół gra na żywo w ludowych strojach, goście tańczą na stołach, jest gwarno i wesoło, piwo leje się litrami. Kuchnia już prawie wszystko wyprzedała więc bierzemy to co mają i chwilę bawimy razem z nimi, czad!
Z miasteczka wyjeżdżamy około godziny 20, do stacji paliw mamy chyba koło 30km z długim podjazdem a wskazówka paliwa już opadła do końca. Ekodrajwing opanowałem do perfekcji. Do zbiornika 70L weszło około 72L ;D
Teraz już całonocny powrót do Polski.
Był to dla mnie najlepszy kolarski tydzień w życiu, tych widoków, zjazdów, podjazdów, przygód nie zapomnę chyba nigdy. A nawet gdybym zapomniał to właśnie po to powstał ten wpis. Mam nadzieję a nawet jestem pewny, że kiedyś tam wrócę by naładować baterie endorfinami ponownie.
łącznie 6 dni jazdy, 448km, ponad 13km w pionie ;)

.
Sella Pass o poranku © wlochaty


Pogoda siadła idealnie © wlochaty


Chwila na kontemplacje © wlochaty


gdzieś po drodze ;) © wlochaty


Tak, to ja © wlochaty




czy może być ładniej ? © wlochaty


te to mają życie © wlochaty


widok z przełęczy © wlochaty


Tak sobie radzą w zimie © wlochaty


bruk na EdelweisSpitze © wlochaty


mleko sie rozlało © wlochaty


Fotka z kamerki © wlochaty


powrót - zdjęcie wyjazdu © wlochaty


cała droga w dół tylko dla nas © wlochaty


dzień się kończy, trzeba wracać © wlochaty


wypadek przy pakowaniu ;) © wlochaty