Dolomity '18. d5

Czwartek, 6 września 2018 · dodano: 14.07.2019 | Komentarze 0

Dziś kolejny hit, nie ma co, chyba nigdy już nie przebije swojego rekordu w marznięciu… a w sumie to w nie marznięciu ;)
Plan na dziś jest taki aby zdążyć przed deszczem zrobić Passo Rolle i coś jeszcze. Aby skrócić bezsensowne kilometry, jedziemy busem do Predazzo pod skocznie. Wyciągam rower, otwieram podsiodłówkę aby wyjąć nogawki a tu zonk. Zapomniałem, że wczoraj ją opróżniłem, totalnie wyleciało mi to z głowy. No to spoko, pojadę w koszulce i krótkich spodenkach, nie mam nic. Rękawiczki, buff, czapeczka, rękawki, nogawki, wiatrówka zostały w domu. Może nie będzie tak źle, yolo. Może kolano też przestanie dokuczać bo w sumie to mnie boli no ale jak yolo to yolo :D
Podjazd na Passo Rolle miał 25km ale był łagodny i jechało się przyjemnie mimo że na górze było chłodnawo. Gorąca herbata i ciasto czekoladowe skonsumowane na leżakach wystawionych do słońca pozwoliło zapomnieć że nie mam się w co ubrać. Białe obłoki co chwilę zmieniały scenerię zasłaniając lub odkrywając okoliczne szczyty – Bajka! Najlepsze miejsce ever. Zjeżdżamy kawałek z powrotem i dobijamy w prawo na Passo Vales. Mamy niecałe 500m w pionie do pokonania więc jedzie się dobrze ale w oddali grzmi. Rodzą się dylematy co robić, wracać do auta czy dojechać do szczytu. Zaczyna kropić i w sumie to padać, zatrzymujemy się pod drzewem i dyskutujemy. Ja bym wolał wracać, nie wiadomo ile jeszcze do schroniska a tu leje i leje. Ale jednak wszyscy pojechali do góry to ja za nimi. Okazało się, że schronisko było 200m dalej ale było schowane za zakrętem ;)
Wpadamy do środka no i dumamy przy kawie i ciastku co robić. A co można robić na wysokości 2032m gdy pada? Czekać. Trwało to prawie 1,5h ale deszcz ustąpił. Jedziemy więc na dół ale nie prosto do auta, jedziemy tak aby zrobić jeszcze przełęcz Pelegrino. Jest 13 stopni, woda leci spod kół a ja bez zmian, tylko koszulka i spodenki. Ale jakoś nie ma tragedii, myślę sobie, że spoko przygoda.
Podjazd na Pellegrino początkowo miał ponad 10%, na szczęście tylko kawałek, pozostało 6km było łagodniejsze. Pogoda natomiast nie była łagodna. Zaczęło padać. Lekki deszcz na podjeździe nie robił mi różnicy, byłem rozgrzany i mokry. Historia, którą zapamiętam do końca życia rozegrała się na szczycie, na wysokości 1918m n.p.m. Trzeba było zjechać do Moeny w deszczu. Luz, żadna nowość. W krótkich ciuchach – skleroza nie boli. Temperatura – 7 stopni, mieszanka doskonała.
I zjechałem. I nie zmarzłem. I było fajnie. Po prostu odcinałem kupony od tej sytuacji, jodłowałem, śpiewałem i śmiałem się z tego cały czas, nie myślałem o zimnie, myślałem o tym jaka to niepowtarzalna akcja mnie dotknęła i się tym wręcz cieszyłem. Tzn, czułem, ze mi zimno ale nie robiło mi to problemu, nie zwracałem na to uwagi – YOLO. Dojechaliśmy do Moeny, zaczęła się mocna pompa, adrenalina zaczęła opadać a nam zostało 8km w strugach deszczu do Predazzo. No i git, objechaliśmy. Dopiero w samochodzie zrobiło mi się naprawdę zimno.
Kolejna historia do kolarskiej szuflady ketrapa.



Słunne skocznie w Predazzo © wlochaty


Pierwszy podjazd jechało sie przyjemnie © wlochaty


Co raz bliżej Passo Rolle © wlochaty


Moim zdaniem najlepszy widok © wlochaty


I znów mokro © wlochaty


Alpejski asfalt jech chropowaty przez co opona trzyma się nawet w deszczu © wlochaty