Dolomity '18. d4

Środa, 5 września 2018 · dodano: 14.07.2019 | Komentarze 0

Stelvio! To słowo mówi wszystko. Ale po kolei.
Rowery spakowaliśmy wczoraj wieczorem, rano śniadanie i ruszamy do Prato, około 2h jazdy i jesteśmy na wysokości 1000m n.p.m. Pogoda świetna, niebo czyste, ciepło, przyjemnie. Towarzyszyło mi dziwne uczucie, byłem podjarany jak cholera że pojadę na Stelvio ale z drugiej strony trochę się bałem sam nie wiem czego, może że pogoda się załamie, może, że nie dam rady, nigdy nie robiłem takiego podjazdu ale nic, startujemy tuż przed godziną 11 i od razu bez rozgrzewki mamy pod górę, nie jakoś ostro ale pod górę. Ja jestem nabuzowany, doganiam Michała i Mateusza i na jakiś czas ich wyprzedzam, łapie widoki całym sobą, robie milion zdjęć gdy wyłaniają się co raz wyższe, ośnieżone szczyty. Ale zaczyna się już nachylenie w okolicy 6% i skupiam się na jeździe, nie chcę się zatrzymywać, chcę sprawdzić jaki będę miał czas. Mija 5km, 10km, 15km, zaczynam czuć zmęczenie, rozglądam się dookoła, widoki już tak nie zachwycają, oszczędzam wodę. Nasza grupa się porozciągała, każdy jedzie w swojej strefie komfortu. Po drodze wyprzedził mnie Mateusz i kawałek dalej się zatrzymał i coś grzebie przy bidonie, myślałem, że tam źródełko jest więc wypijam ostatnie krople swojej wody, dojeżdżam a tu zonk, nie ma źródełka :D zostaje z 5km do szczytu, pojawia się przełęcz, widok serpentyn robi kolosalne wrażenie, na ulicy wysprejowane odliczanie do szczytu, znalazło się też źródełko, przy którym to raz się zatrzymałem na tankowanie i jadę dalej. Ruch jest spory, motocykle, samochody, inne rowery ale jedzie się bezpiecznie, nikt nie mija na gazetę. W końcu dojeżdżam na górę, przedzieram się przez ludzi aby dojechać do końca segmentu i szukam kogoś od nas. Mój czas to 2:15h, tylko godzinkę do KOMa brakło ;) jest jakieś 15 stopni, może 17. Jak na wrzesień to jest super, tydzień wcześniej było tu biało, nadal leżą resztki śniegu a dookoła można spotkać ludzi z nartami.
Szukam swoich, znalazłem chłopaków z Krosna, siadamy na kawę i ciastko, czekamy na resztę. Później jeszcze buła z kapustą i kiełbą od dziadka – coś w rodzaju kebsa ale syte i dobre.
Fotki, zakupy, podziwianie, odpoczynek i ogólnie co tylko się da, z godzinę zeszło zanim się zebraliśmy na powrót. Plan żeby zjechać do Bormio i podjechać jeszcze raz legł w gruzach i dobrze. Wracamy przez Szwajcarię. Rewelacyjny zjazd trwa długo, widoki surowe, drogi puste, trzaskamy dziesiątki jeśli nie setki zdjęć. Już na płaskim odcinku kilka kilometrów przed metą chłopaki narzucają mocne tempo, nie wiem po co ale cisną mocno. Zaczynam czuć mocny dyskomfort w kolanie, kłucie po zewnętrznej stronie, coś nie tak, kolana ostatnio nie miały lekko. Dolatujemy do samochodu, pakowanie, przebieranie i z powrotem 130km do Campestrin. Ale to kolano zaczęło mnie martwić bo problemem stawały się nawet schody.



pierwsze widoki na wysokie szczyty © wlochaty


chyba każdy zna ten widok © wlochaty


stelvio odhaczone © wlochaty


Zawiesiłem się tutaj na chwile © wlochaty


dziadek z żarciem © wlochaty


ostatnie 5km widziane z góry © wlochaty


gdzieś w Szwajcarii © wlochaty


gdzieś w Szwajcarii. © wlochaty


szwajcarskie widoki © wlochaty