Bieszczadzkie MTB na wiosnę

Sobota, 16 kwietnia 2016 · dodano: 18.04.2016 | Komentarze 1

Postanowiłem zorganizować jakiś wypad w Bieszczady razem z ekipą. Prognoza była dobra, niestety z 6 osób zostało tylko 3 i tak razem z Michałem i Ewą wyjechaliśmy do Wołkowyi. Trasa, którą zaplanowałem wiodła tylko szutrami, tak aby nie jechać na wąskie leśne ścieżki, tam po zimie mogłoby być ciężko jechać a nawet pchać. Symulacja zakładała około 1500m przewyższeń więc w sam raz,w rzeczywistości było trochę więcej co pod koniec odczuliśmy w nogach ale było warto, piękne widoki, słońce, puste trasy – idealnie.
Samochód zostawiamy pod kościołem i ruszamy asfaltem 2km do Bukowca gdzie od razy zaczynamy podjazd leśną drogą. W pewnym momencie pojawia się trochę błota, wszystko wina maszyn leśnych, to jedyny dziś fragment gdzie trochę chlapało z pod kół. Po kilkunastu kilometrach dojeżdżamy do asfaltowej drogi obok mostu. Chcąc dojechać na brzeg rzeki żeby coś zjeść Michał przeskakuje drewniany szlaban, ten się łamie i Wilczek leży :D
Po śniadaniu podjeżdżamy kawałek asfaltem i odbijamy w lewo do rezerwatu Sine Wiry. Miejsce bardzo ładne, przygotowane pod turystykę rowerowa i pieszą, miejsca na ogniska są przy szlaku oraz nad rzeką, dawniej były tu wsie, dziś został tylko las. Pod koniec drogi wyłania się świetny widok na Smerek (1222mnpm). Po chwili przerwy odbijamy w stronę przełęczy Szczycisko (629) i sprawnie docieramy na szczyt. Rzut okiem na mapę i narada czy robimy modyfikacje czy też nie. Jedziemy tak jak zakładał plan i jedziemy trawersem góry Bukowina. Po drodze mijamy retorty – symbol Bieszczadów. Trochę monotonnie się zrobiło, raz podjazd raz zjazd, profil trasy wygląda jak grzebień, co jakiś czas odsłaniają się fajne panoramy. W końcu zjeżdżamy w okolicach Zatwarnicy, niestety sklepu nie widzimy więc jedziemy dalej i w Sękowcu odbijamy na trasę wzdłuż Sanu wiodącą południowympodnóżem pasma Otrytu, na chwilę gubimy trasę ale szybko się wracamy. Szybko docieramy na punkt widokowy z którego widać Smerek oraz Połoninę Wetlińską. Zbierają się tam ciężkie chmury ale później przeszły bokiem. Jedziemy przez rezerwat Hulskie a następnie Krywe. Jazda jak na szpilkach bo wyczytałem, że w tym rejonie najłatwiej spotkać niedźwiedzia. Tuż za drugim punktem widokowym na nieistniejące już wsie widzimy tylko uciekającego jelenia a kawałek później drogę przecina nam wąż eskulapa, największy wąż w tej części kontynentu a także najrzadszy, występuje tylko w paśmie Otrytu, mieliśmy szczęście. Miał ponad metr ale urośnie do ponad dwóch.
Znów przekraczamy szeroki San i przez przełęcz pod Tołstą docieramy do Bukowca, zamykamy pętle i wracamy do Wołkowyi.
Trasa bardzo fajna, zero nieprzejezdnych fragmentów, w miarę sucha, technicznie bardzo łatwa, kondycyjnie trochę trudniejsza, 2km pionu na 70km mówi za siebie. Dobrze, że pojechaliśmy na wiosnę bo w lecie ciężko byłoby to przejechać bez tankowania. Trzeba wziąć zapas wody i jedzenia.



Ten sprzet zwiastuje błoto © wlochaty


Wilczek będzie nas holował © wlochaty


Da się jechać © wlochaty


Było nie szaleć? © wlochaty


Na sniadanie prasowana bułka © wlochaty


Zjazd do Zatwarnicy © wlochaty


Siny Wir © wlochaty


Droga przez rez. Sine Wiry © wlochaty


Droga jest szeroka i przyjemna © wlochaty


Ekipa w komplecie © wlochaty


Agrafka na zjeździe © wlochaty


Smerek w tle © wlochaty


Papierowa mapa jest najlepsza © wlochaty


Przerwa na drugie śniadanie © wlochaty


Inwentaryzacja płynów © wlochaty


Punkt widokowy © wlochaty


Wszyscy zdrowi © wlochaty


Wzdłóż Sanu w rezerwacie Krywe © wlochaty


Eskulapa © wlochaty


Wonsz janusz :D © wlochaty